JDS Sinhala

තෛපොංගල් සහ මගේ ගම

වළා කෙඳි පාවෙන
නිල්වන් අහස් කුස...
රෑ කල මුදුන් වීගෙන
ගමට ඉහළින් පායන
කලා පිරි රන් සඳ....
පෙන්න - පෙන්නා දිවා රෑ
පිඬුකොට අනාගත්
උණු බත් මිටෙන් මිට කැවු

නවතිමි

කලපු අහස කොන්කළ
ලෝකෙ කැතම ඉර
පනිනකොට මූදට,
සුදු ඇඳන් බාග හඳ
බාගෙට නැඟගෙන
අහසට

හැඬුම්බර ලිහිණියෙක්

හිත - වත...!

දැන්
කිසිත් නැත
ශේෂයකුදු ඉතිරි වී නැත..
නැත..එලෙස නොම වෙත
කිසිත් නැත.
කිසිවක් නැත්තේ ද නැත.
එහෙත් නිදහස් ය හිත
කල්ප කාලයකට පසුව

සන්ධ්‍යාව ගෙවුණි

ගිගුම් දෙන කොළොම් තොට
හැඩක් නැති අහස් කුස
සිරිත් ලෙස අනන්තය හා ගැටුණි
තවත් එක් සැඳෑ වරුවක් සෙමෙන් අමතකව
අළුත් අඳුරක් ළදලු ලා වැඩුණි
රිදුම් දුන් හදක් මාවතේ දුර ඇවිද ගිය
පා ලකුණු වසත් වැස්සෙන් මැකුණි
අතින් ගත් අත් අකුරු බරින් වැඩිවූ බැවින්...

පලා යමි ඈතින් ඈතට

එළියෙන්. අන්ධ වූ විට දෑස
දැන ගනි අඳුර කොතරම්
හොඳද යන වග,

පලා යමි ඈතට.ඈතට.ඈතට.
සැඟවෙමි අඳුරු වන ගුල්මක
සොයා ගනු නොහැකි වනු
පිණීස ලෝකයට

මං තනන්නා

මේ මග කොයිබටද
කිසිදිනක නොමදැන
මං තනන්නා නුඹය.
රථ රෝදයට යටව
වැළි කැටය නඟන හඬ
අසා සිටින්නා නුඹය.
කළු තාර වත්කෙරෙන
ගල් රෝලයේ බර හිස දරන